اولین جاده شمال؛ فکری که سرهنگ فرانسوی به سر ناصرالدین‌شاه انداخت

یکی از وظایف مهم عضدالملک، اتمام ساخت راه لاریجان از هلامه‌سر تا آمل بود. «این راه باید به صورت خیابان پشت‌ماهی، با ذغال و شن کوبیده شود و از دو طرف نهر و زه‌کش داشته باشد و درنهایت، خوب و محکم باشد.»

به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین به نقل از عصر ایران، جاده هراز، نردبانی سنگی به قله دماوند، نه فقط میان‌بری به شمال، که روایتی است از تحول و تکاپو. از آن‌جا که بومهن و رودهن، دوشادوش هم، این جاده را به فیروزکوه پیوند می‌زنند، هراز نیز، چونان قصه‌ای پرماجرا، از دره مشاء قد می‌کشد، از آبعلی و گردنه امامزاده هاشم می‌گذرد، و با عبور از پلور و آب اسک، خود را به رینه و لاریجان می‌رساند، تا آمل را در آغوش گیرد.

از رویای شمال تا واقعیتِ راه

 شاید فکر کنید هراز، با رویای مسافرت‌های تهرانی‌ها به شمال گره خورده، اما داستان این جاده، ریشه در تاریخ دارد. مازندران، به اقتضای جغرافیا و اقلیمش، همواره با چالش راه‌های ارتباطی روبه‌رو بوده. در دوره ناصرالدین شاه، این چالش، چنان که در سفرنامه مسیو برونیار آمده، به اوج خود رسیده بود.