حضرت علی (ع) مرتبه خویش را به سوی تعالی در دامنش پیمود. از سپیده دمی که شعاع رسالت پیامبر چون پرتو خورشید قسمتی از فضا را از نور سرشار کرد، پیوسته از افق فراز می‌شد تا این که کران تا کران جهان را دربر می‌گیرد و سپهر و کناره‌هایش را با رشته‌های نور پر کرده و همه جا را به هم پیوند می‌زند.
به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، در چنین تابش خورشید رسالت، علی زیر شعاع پرفروغ پیامبر خدا صلی‌الله علیه و آله قرارگرفت و همانند شاهبازی چشم دوخته به چشم خورشید، و بالی گسترده از کران تا کران تحت لوایش بال می‌زند و در آسمان علم، دانش، شجاعت، اخلاص و پاکی به پرواز در می‌آید که هیچ عقاب تیز پرواز را یارای هماوردی با او در آسمان علم و خرد و پاکی‌ها در پرواز نیست.
بنابر روایت ایرنا، “یَنحَدرُ عنّی‌السّیل ولا یَرقی اِلیّ الطَیر”[نهج البلاغه از خطبه شقشقیه] من سرچشمه علم و دانشم و کسی در آسمان علم، هماورد من در پرواز نیست” فطرت تازه و شاداب او چون عدسی نورگیر است که هر پرتوی از خورشید نبوت در وجودش می‌تابد و پیامبر را به صورت معنا، در صفحه درون ترسیم می‌کند؛ به گونه‌ای که این چهره سراسر جانش را پر کرده و پیامبر را برای همیشه در ضمیر و جان و همه روانش زنده نگه داشت.