پاییزی که گذشت، قرار بود بهار وفاق باشد؛ دست‌کم به خواست رئیس‌جمهور و بزرگان نظام؛ اما اینکه چند گل از آن بهار روییده است، این گل‌ها مصنوعی‌اند یا طبیعی و با چه تعداد گل می‌توان حکم به احراز صلاحیت بهار کرد، بحثی دیگر است و به طور کلی پرسش‌هایی است که پاسخ آنها را باید از صاحب‌نظران سیاسی-اجتماعی و وفاق‌پردازان جست.
به گزارش خبرآنلاین روزنامه شرق نوشت: شعار «وفاق» در ایام انتخابات، طفیلی و در سایه شعار «برای ایران» بود که پس از انتخابات و به طور خاص پس از تنفیذ و تحلیف، جانشین و سابق بر شعار «برای ایران» شد و به شعار اصلی دولت مبدل شد. پیش‌تر هم حسن روحانی از دولت فراجناحی سخن به میان آورده، تا حدودی آن را محقق کرد اما آنچه دکتر پزشکیان سر آن دارد و سرّش بر بسیاری از طرفداران او پوشیده است، وفاقی جدید است و در عالم سیاست، امری نوپدید.
نخست باید یادآور شد که اصل وفاق به‌ویژه وقتی پیروز میدان از آن سخن به میان آورد و در راه آن قدم گذاشت، ماهیتا کنشی خیرخواهانه و بزرگوارانه است، هرچند واکنش‌های بزرگوارانه‌ای به آن روا ندارند. به هر روی، اینکه دکتر پزشکیان افرادی را در دولت به کار گرفت که از حلقه حامیان ایشان یا دست‌کم حامیان نخستین ایشان نبودند، در نظر عده‌ای از حامیان او خوش نیامده و همین امر موجب شده است که در چند ماه گذشته بسیاری از ایشان به این رویکرد واکنش‌های عمومی و رسانه‌ای نشان دهند. بر همه روشن است که وفاق به خودی خود، امری پسندیدنی و مطابق با طبع انسانی است.